Σάββατο 1 Ιανουαρίου 2011

Blessed are the Dead (Lorentzos Mavilis)

Καλότυχοι οι νεκροί που λησμονάνε
την πίκρια της ζωής. Όντας βυθήση
ο ήλιος και το σούρουπο ακλουθήση
μην τους κλαις, ο καημός σου όσος και να 'ναι


Τέτοιαν ώραν οι ψυχές διψούν και πάνε
στης λησμονιάς την κρουσταλλένια βρύση
μα βούρκος το νεράκι θα μαυρίση
α' στάξη γι' αυτές δάκρυ όθε αγαπάνε.


κι αν πιουν θολό νερό ξαναθυμούνται
διαβαίνοντας λιβάδια από ασφοδίλι
πόνους παλιούς, που μέσα τους κοιμούνται.


A' δε μπορής παρά να κλαις το δείλι,
τους ζωντανούς τα μάτια σου ας θρηνήσουν:
θέλουν - μα δε βολεί να λησμονήσουν!
Blessed are the dead who forget life's bitterness.When the sun goes down and clouds follow, do not weep however you grieve. At that hour, souls thirst and go to oblivion's icy fountain; but the water will blacken like slime   
if a tear falls from those they love. And if they drink cloudy water they recall crossing asphodel prairies and old pains that lie dormant within them.
If you must weep at twilight let your eyes lament the living; they long to - but know not how to forget!
(Sonnet poem by Lorentzos Mavilis) (Rae Dalven 1949) (another english translation by Panos Karagiorgos)




Καλότυχοι Αστροναύτες που λησμονάνε
την πίκρα της γης. Οταν ο πύραυλος
πάρει φωτιά και τα ουράνια σκίσει,
μην ταράζεσαι, ο φόβος σου για 
το άγνωστο όσος και να 'ναι.

Τέτοιαν ώραν οι ψυχές διψούν και πάνε
στης γνώσης την κρουσταλλένια βρύση
και νέα μαντάτα θα ανατρέψουν
της άγνοιας το δόγμα και τις βάσεις.

A' δε μπορής παρά να κλαις το δείλι,
τους Γραφικούς τα μάτια σου ας κοιτάξουν:
θέλουν – μα δεν μπορούν γνώμες να αλλάξουν.


Blessed are the austronauts who forget earth's bitterness. When the rocket is set on fire and  rips the sky, don't be upset however big your fear of the unknown  may be. 

At that  time, souls thirst and go to the icy fountain of knowlegde and new messages will demolish  dogmas and bases of the ignorance.

If you must weep at twilight let your eyes look at the Biblists; they long to - but cannot change their mind!
Bienaventurados los austronautas que olvidan la amargura de la tierra . Cuando el cohete se incendia y rasca el cielo, no te turbes, por más grande que tu temor a lo desconocido sea. En este momento, las almas sedientas van al cristalina fuente del conocimiento y mensajes nuevos demolerán los dogmas y basas del ignorancia. Si tiene que llorar en el crepúsculo deja que tus ojos mirar a los Biblistasquieren - pero no pueden cambiar de opinión!

((((The Living God and the living  believers VS The dead gods and the spiritually dead))))

33 σχόλια:

dodo είπε...

Την "Λήθη" έχει μελοποιήσει ο Μανώλης Καλομοίρης, γιά πιάνο και φωνή, αν δεν λαθεύω- αν το έβρισκα στο γιουτιούμπι θα σού έδινα σύνδεση, αλλά δεν...

Στοχαστική η διαστημική παράφραση ;-)

Καλή χρονιά, με υγεία και δημιουργική διάθεση!

H.Constantinos είπε...

Ω! Τί αισιόδοξο γιά πρωτοχρονιάτικο!
Τελικά πάντα υπάρχουν λύσεις, είναι κι αυτή μία, οριστική και αμετάκλητη...!

Καλή χρονιά!

Μαρία είπε...

Αλήθεια,πες μου τα απόκρυφα του, αισιόδοξα μηνύματα.

MelidonisM είπε...

@Dod

Dodissimo Año Nuevo!!

μάλλον ζητάς ψύλλους στο youtube,
εκτός κι αν βρεθεί κανα "ξωτικό"
και το ανεβάσει

@H.Constantinos

Μόνο για σένα ...Απολύω το Χάρο
κα τη βάρκα του...και σε διορίζω
Ψυχοπομπό με την Αυτοκινητάρα σου,
αλλά μην είσαι κορόιδο να παίρνεις
μόνο ένα οβολό!

αυξήσεις στους ζωντανούς;;.. φόρους και στους νεκρούς!!

Τα κωνσταντινάτα θα λεν
και θα ξηλώνονται!!:)

Καλή σου Χρονιά

MelidonisM είπε...

Και μια και το post αντιδιαστέλλει
τον π.Χ. με τον μ.Χ. Αδη
εδώ κολλάει
και το πρώτο επεισόδιο
από το ΟΥΚ ΑΝ ΛΑΒΟΙΣ ΠΑΡΑ ΤΟΥ
ΜΗ ΕΧΟΝΤΟΣ
, όπου γίνεται
παράδοση-παραλαβή εξουσίας
από τον π.Χ στο μ.Χ σύμπαν....

MelidonisM είπε...

@Μαρία

αισιοδοξία λοιπόν

1.
Οταν ο πόνος κι η μελαγχολία
εξωτερικεύονται, υπάρχει πομπός-δέκτης,διάδραση, ένταση και υψηλοί τόνοι, τότε κάτι γίνεται. Σε σκοτώνει και δε σε κάνει πιό δυνατό, όταν το κρατάς μέσα σου στη σιωπή.

Όπως τα επιπόλαια τραυμάτα με εξωτερική αιμοραγία
είναι περαστικά ενώ όσα έχουν εσωτερική αιμοραγία
επιμένουν και υποτροπιάζουν.

2.Οι Ψυχές φεύγουν σαν τους αστροναύτες πιό μακριά από τον ουρανό και όσα βλέπουμε.

Ζήτημα χρόνου και τεχνολογίας
είναι να τις ανακαλύψουμε και
να ξαναβρούμε αυτούς που χάσαμε.

Λές οι εξωγήινοι να ειν' τίποτα γνωστοί μας γήινοι;;..

3.
Ο Μαβίλης γεννήθηκε νωρίς.
Με ένα χάπι…τέλος στις κακές αναμνήσεις!!!!

MelidonisM είπε...

Πριν την Αστροναυτική, έχει προηγηθεί βέβαια η "πειναλέα" παράφραση από τον Αχθο Αρούρη (Νίκο Σαραντάκο)


Καλότυχοι οι νεκροί που λησμονάνε

την πείνα της ζωής. Όταν μπιτίσει

ο βίος, έτσι πούχει καταντήσει

μην τους κλαις ο καημός σου όσος και νάναι.



Τέτοιαν ώρα οι ζωντανοί θα ξαναπάνε

για ψώνια. Κι ο μπακάλης θα τους βρίσει

και των φτωχών το μάτι θα μαυρίσει

εις του κουφού την πόρτα ως θα χτυπάνε.



Τσιγάρο πουθενά κανείς δεν θάβρει

στην αγορά θα τρέχουνε τη μαύρη

για μια φανέλα, κάλτσες και μανδήλι.



Αν δεν μπορείς παρά να κλαις το δείλι

τους ζωντανούς τα μάτια σου ας θρηνήσουν

θέλουν μα δε βολεί να κολατσήσουν.



Μυτιλήνη, 1941

yparxoun kai xeirotera...

Μαρία είπε...

Γιατί κλαίει ο Χριστός;

MelidonisM είπε...

Για τις αμαρτίες μας,
για όσα βλέπει
να κάνουμε
πάνω στη γη.

Μαρία είπε...

αν πάρεις μεμονωμένα την εικόνα ναι,
αλλά στο video κλαίει ή για
τους νεκρούς ή για τους αστροναύτες.

MelidonisM είπε...

Κλαίει για τους αστροναύτες,
για τη ματαιόδοξη αλαζονεία
των ανθρώπων να φτάσουν
και να ξεπεράσουν τον Ουρανό
και να γίνουν οι ίδιοι Θεοί.

Και κλαίει και για κάποιους π.Χ. νεκρούς (σοφιστές ίσως;)
όταν στην εις Αδου καθοδο το
~ 33-34 μ.Χ, τότε δεν το πίστεψαν.

Είναι πολύ σκληρό,
να μη σε πιστεύουν.

Μαρία είπε...

Ο ένας Γαλιλαίος θα πίστευε τον
άλλο Γαλιλαίο;

MelidonisM είπε...

Ας μιλήσουν τα δικά τους λόγια.

///////////////////////////////

Ἀλλ' ἐν ἐκείναις ταῖς ἡμέραις, μετὰ τὴν θλῖψιν ἐκείνην ὁ ἥλιος σκοτισθήσεται, καὶ ἡ σελήνη οὐ δώσει τὸ φέγγος αὐτῆς,καὶ οἱ ἀστέρες ἔσονται ἐκ τοῦ οὐρανοῦ πίπτοντες, καὶ αἱ δυνάμεις αἱ ἐν τοῖς οὐρανοῖς σαλευθήσονται.

Μακάριοι οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι͵ ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν

ἑώρακάς με, πεπίστευκας; μακάριοι οἱ μὴ ἰδόντες καὶ πιστεύσαντες.

////////////////////////////////

Δεν νιώθω υποχρεωμένος να πιστέψω πως ο ίδιος Θεός που μας προίκισε με αισθήσεις, λογική και πνεύμα, μας προόριζε να απαρνηθούμε τη χρήση τους και με κάποιους άλλους τρόπους να μας δώσει τις γνώσεις που μπορούμε να αποκτήσουμε μέσω αυτών.

MelidonisM είπε...

αν δεν συμφωνήσουν βέβαια οι ομώνυμοι,
φταίνε οι Παπικοί και Καθόλικοι..

MelidonisM είπε...

Φοβερὸν τὸ ἐμπεσεῖν, εἰς χείρας Θεοῦ ζῶντος, οὗτος Κριτὴς ἐστιν, ἐνθυμήσεων καὶ ἐννοιῶν καρδίας, μηδεῖς εἰσέλθη πειράζων τὴν πίστιν τὴν ἀμώμητον........................

εξού και Πειρασμός και Μώμος.

Αν σκανδάλισα κάποιον,
του ζητώ να με συγχωρέσει.

Κι αν αμάρτησε,
τα παίρνω όλα πάνω μου.

Μαρία είπε...

Ποιά ήταν η σχέση του Μαβίλη
με τη θρησκεία;

MelidonisM είπε...

Υπεράνθρωπος


Του μυστήριου ανασήκωσε την πέτρα

και μη σκιαχτείς το δάγκωμα του αστρίτα.

Το τι ΄ναι η αλήθεια αδιάκοπα αναζήτα

και ιδές αν είναι, ως λεν, ψυχοπονέτρα.


Μία μία τες σαγιτιές του πόνου μέτρα

και άγρυπνος τες πληγές που ανοίγουν κοίτα

μηνύτρα φτάνει η καθεμιά σαγίτα

απ΄ της άσπλαχνης Μοίρας τη φαρέτρα.


Και α βρεις που ο Πόνος είναι η μόνη Αλήθεια,

τότες απ΄ τ΄ αντριωμένα σου τα στήθια

την ταπεινότη γδύσου της ορφάνιας.


Στης Ομορφιάς, στης Δύναμης τη γλύκα,

με αλαλητό χαράς και περηφάνειας

γίνε Θεός σου και τη Μοίρα νίκα.

MelidonisM είπε...

((((Ανεμόμυλος))))


O κόσμος είναι πλανερό μαγνάδι
Kεντισμένο με ρόδα και με βάγια,
M' ήλιους και μ' άστρα, που το απλόν' η Maya
Aπάνου 'ς της Aλήθειας το σκοτάδι.―

Σ' αγαπούσαμε τόσο, έρμο ρημάδι,
Γιατί 'ς τη μέση απ' της ζωής τα μάγια
'Σ την ψυχή μας φανέρονες την άγια
Tου Θανάτου θωριά, τον κρύον Άδη,

Tο Tίποτε, κι' ανήξερα 'ς τα βάθια
Tου είναι μας εξύπναες μια λαχτάρα
Nα γλυτώσουμε απ' όλα μας τα πάθια,

Tην πικρή να ξορκίσουμε κατάρα
Tης ζωής, και να μπούμε μονομίας
'Σ τ' άδυτα της θεϊκής ανυπαρξίας.

Μαρία είπε...

Πέθανε στα 52 του, νέος
για ποιητή, άγνωστο τί
και ως πού
θα μπορούσε ακόμα
η ψυχή του να πετάξει...

MelidonisM είπε...

________Εγκοίμηση_________


Άρρωστε, ιδές, λαμπρά σβύνεται η μέρα,

τριανταφυλλί προμήνυμα του Χάρου·

τέτοια ομορφάδα στα γεμάτα χάρου

που τύχη σού χαρίζει ανοιχτοχέρα


και στο ναό που άσπρος φαντάζει πέρα –

σα νάγιναν κολώνες του μαρμάρου

οι αρμονίες ενός ύμνου του Πινδάρου

πήζοντας ξάφνου μες τον άγιο αγέρα –


έμπα, κοίμου κι ο ύπνος θα σε γιάνει·

θα ονειρευτείς την ομορφιά την ίδια

που με τ΄ αρχαίο τραγούδι θα γλυκάνει


της καρδιάς σου τα θλίβερα ξεσκλίδια·

«Τον αγαπά ο Θεός πεθνήσκει νέος·

μην ξυπνάς. Είμαι ο Θάνατος ο ωραίος.

MelidonisM είπε...

Διάλεξε να πεθάνει εθελοντής
στης Κρήτης τα βουνά
και της Ηπείρου.

Εκανε πράξη όσα έγραφε
σ' αντίθεση με τον
άλλον Επτανήσιο
τον Σολωμό Διονύσιο.

Θα μου πεις
τώρα δε θα 'χαμε ύμνο εθνικό..

είναι κι αυτό δίλημμα υπαρκτό..

Να μπουν οι ποιητές στην πρώτη την
γραμμή;;
ή να βγουν αργότερα σοφοί και
ασφαλείς;;

MelidonisM είπε...

Αυτός ο πολεμιστής, στην πορεία προς το Δρίσκο μπροστά στη μαγεία της φύσης όπως μαρτυρούν οι συμπολεμιστές σε μια στιγμή κοντοστάθηκε και μονολογεί: «Τι χαρά Θεού. Κι ωστόσο εμείς πάμε να σκοτώσουμε ανθρώπους!».
....................................
...χμμμα μάλλον το δεύτερο.....
αν πας έτσι ανθρώπινα,
στοχαστικά κι αφηρημένα,
χωρίς της ζούγκλας το αγρίμι
σε φάγαν οι οχτροί κύριε Μαβίλη..

MelidonisM είπε...

η μάχη του Δρίσκου εστάθηκε καταστροφή για το Γαριβαλδινό σώμα. Ο ίδιος ο αρχηγός εσυμβούλεψε το βράδυ της 28 Νοεμβρίου 1912 την υποχώρηση- στο πολεμικό συμβούλιο όμως ο Μαβίλης αντιστάθηκε όσο εδυνότουν και εξαιτίας του μόνο αποφασίστηκε να ακολουθήσει και την άλλη μέρα η απελπισμένη μάχη για την τιμή των όπλων. Ήταν ακόμη αυγή. Το σώμα αποδεκατιζότουν από τα τουρκικά κανόνια, κ’ ένας έπειτα από τον άλλο έπεφταν νεκροί οι αξιωματικοί του. Κι’ ο ποιητής επροχωρούσε άφοβος και αγέρωχος προς την κορφή του βουνού, μέσα σ’ ένα χαλάζι από σφαίρες και ανάμεσα στες οβίδες που έσπαιναν ολόγυρά του. Κ’ ένα βόλι του πέρασε πέρα – πέρα το πρόσωπο, χαλώντας του τα δύο μάγουλα και πολλά δόντια. Υποχρεώθηκε τότες να αποτραβηχτεί. Σ’ένα εξωκλήσσι του Δρίσκου ήταν το προσωρινό νοσοκομείο. Και φτάνοντας εκεί ο λαβωμένος ανάγυρε το βλέμμα για να ιδεί ακόμα μια φορά τον κάμπο του πολέμου, και τότες ένα δεύτερο βόλι τον εύρηκε στο στόμα. Τα τελευταία του λόγια λένε πως στάθηκαν: ‘επερίμενα πολλές τιμές από τούτον τον πόλεμο, αλλά όχι και την τιμή να θυσιάσω τη ζωή μου για την Ελλάδα μου.


Σε αντίθεση με τον έντεχνο Παρνασσισμό
και τον απαθή Βουδισμό,
διάλεξε ένα ρομαντικό θάνατο.

dodo είπε...

Τα περισσότερα από τα σχόλια αξίζει να είναι στην σελίδα με την αρχική ανάρτηση- σαν αφιέρωμα στον ποιητή.

MelidonisM είπε...

Μάλλον έτσι πάμε σε δεύτερο μετα-blog

τα σχόλια έχουν μια λειτουργική ροή
αλλιώς διαβάζονται μόνα τους
αλλιώς σε αλυσίδα.

MelidonisM είπε...

Πάντως οι νεκροί ΑΓΝΩΣΤΟ
που πηγαίνουν
και ΑΓΝΩΣΤΟ αν είν'
καλότυχοι ή λυπημένοι.
Και για τους
αστροναύτες που λέγαν παλιά
οτι νικούν το χρόνο,
είναι δοκιμασία μεγάλη τελικά
η προσαρμογή
σε ΑΓΝΩΣΤΟ περιβάλλον ακτινοβολίας
και έλλειψη βαρύτητας.

MelidonisM είπε...

..................................
Βαθιά,βαθιά μες στην καρδιά μου νιώθω

μες στην καρδιά την μυριοπονεμένη

ένα παντοντινό κι άσβυστο πόθο

που με ψυχομαραίνει

Ταντάλου δίψα αθάνατη είναι τούτη

όπου τα χείλη της ψυχής μου φρύγει

Γι' αυτήν όλα της γης τ'άμετρα πλούτη

Δροσιά θα 'χαν ολίγη.



Είν'αγάπη; δεν είναι. Όλο το μέλι

που κρύβουν μες στα χείλη χίλιες κόρες

όμορφες σαν του Ραφαήλ οι αγγέλοι

για πολλές πολλές ώρες

από ένα στόμα αν το ρουφούσα, η λάβρα

που φλόγ' ακαταλάγιαστη έχει ανάψει

μέσα στα φυλλοκάρδια μου τα μαύρα

δε θα θελε να πάψει.


Τα ονείρατα της δόξας από χρόνια

Σαν το χοχλό μες στο νερό που βράζει

έσκασαν και του κόσμου η καταφρόνια

και το πικρό μαράζι,

που αυτή που γεννά, μου απόμειναν μονάχα.

όχι δεν είναι αμάραντο στεφάνι

Δάφνης εκείνο πούθελα να 'χα

Να 'μαι Μηδέν μου φτάνει!


Οι ελπίδες μου όλες εσβησθήκαν πάει!

Οι χρυσόφτερες φύγαν φαντασίες

και μόνον αυτός ο πόθος θα με φάει

που 'βαλαν οι Ερινύες στα φρενιασμένα του νοός μου βάθη,

για να'ναι ο δαίμονας του κι ο θεός του:

Όλο το εγώ μου λαχταρεί να μάθει

ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΑΓΝώΣΤΟΥ».

MelidonisM είπε...

θυμίζει στα υπαρξιακά του, Καζαντζάκη..

και οι δυό πέρασαν από Γερμανία, Σοπενχάουερ,Νίτσε και Βούδα.



Οι φιλοσοφικές σχολές που μελετάει δεν λειτουργούν γι' αυτόν ούτε ως καταφύγιο, ούτε ως βάλσαμο. ούτε ως αφιόνι. Ως εναλλακτικά μονοπάτια στην κατανόηση του κόσμου, και των συνανθρώπων του, στην αναζήτηση της αλήθειας αξιοποιούνται.
Δεν φιλοδόξησε να γίνει ούτε αρχηγός, ούτε προφήτης, ούτε κατάντησε οπαδός. Με τον εαυτό του αναμετρήθηκε και με την Τέχνη, μπροστά στη ζωή και το θάνατο.
Στην ποίηση (όπως και στη Ζωή) διάλεξε τον δικό του και τον πιο δύσκολο κατά ειδικούς δρόμο, διάλεξε το Σονέτο.


Κώστας Βάρναλης: «Τόνε γνώρισα στα 1910. Στα πρώτα γραφεία του εκπαιδευτικού Ομίλου, σ' ένα μισουπόγειο... Ένα τραπέζι, ένας καναπές, λίγες καρέκλες και πολλή αγωνιστική έξαψη μέχρις αποστολισμού. Εκεί ήτανε ο Ρώμας, ο Ίωνας Δραγούμης, ο Καζαντζάκης. Ο Καζαντζάκης βεβαίωνε πως άμα γίνει 33 χρονών {την ηλικία του Ιησού Χριστού) και δεν έχει ως τότε δημιουργήσει δικιά του θρησκεία, θ' αποτραβηχτεί σε μια βουνοκορφή για να σιγήσει εκεί μέχρι θανάτου (δε βάσταξε το λόγο του).......

«Ο Μαβίλης ωστόσο σκέπαζε όλους τους άλλους όχι μονάχα με τις φυσικές του διαστάσεις παρά και με τις ψυχικές, το ήθος του και τη λογοτεχνική του αξία»


Του Γ. Σκλαβούνου

dodo είπε...

Πληροφορούμαι (δεν το εγνώριζα) ότι ήταν και σκακιστής ο Μαβίλης- στα δεδηλωμένα ενδιαφέροντά σου...

MelidonisM είπε...

He had also blue eyes due to shared genes with Spain.
Awesome combination!

Μα φαίνεται και στα ποιήματα του!
Σαν Ισπανικό άνοιγμα ξεδιπλώνονται τα σονέτα.

Αυτή η αλγεβρική συνθήκη:
"Κι αν πιούν θολό νερό ξαναθυμούνται..." είναι συγκλονιστική.

MelidonisM είπε...

Γεννήθηκε στην Ιθάκη και είχε Ισπανική καταγωγή. Ο παππούς του, εκ πατρός, ήταν πρόξενος της Ισπανίας στην Κέρκυρα.

Η μνήμη και η προσοχή του Μαβίλη είναι, λένε, τόσο απέραντες, που μπορεί να κουβεντιάζει σ' εφτά συγχρόνως ανθρώπους χωρίς να λαθεύει στο σκακιστικό του παίξιμο»...
Μιλάει άψογα 6 γλώσσες, Ελληνικά, Ισπανικά, Ιταλικά, Γερμανικά, Γαλλικά, Αγγλικά. Είναι ωραίος σαν αρχάγγελος. Οι Γερμανίδες τον αποκαλούν «ο νέος Απόλλων»


Εγώ μήτε Apollo είμαι, μήτε Μιχαήλ Αρχάγγελος, μήτε μπορώ συσκακιζόμενος να μιλώ σε εφτά ανθρώπους.

Αλλά αν έχεις χρόνο να βρούμε ένα site,τα γονίδια μας ναναμετρήσουμε.

Είμαι σίγουρος με την αφηρημάδα μου
πως θα νικήσεις :)

dodo είπε...

Πολύ φοβούμαι, σύμβλογε, ότι η γοητεία που ασκεί επάνω μου το παιχνίδι δεν κατάφερε να με οδηγήσει τελικά να το παίζω σε επίπεδο λίγο πιό προχωρημένο από αυτό των εντελώς αρχαρίων :-(
Όμως ανακαλύπτω την επιρροή τών γονιδίων τού σκακιστή πατέρα μου σε πάρα πολλά άλλα- και όσο γερνώ, σε περισσότερα...

MelidonisM είπε...

Άλλοι το παίζουν
και άλλοι το ζωγραφίζουν :-)

Μετά από ένα χρόνο βρέθηκε
τελικά η Λήθη του Καλομοίρη στο
youtube διάρκειας 11 λεπτών.