Σάββατο 12 Μαρτίου 2011

Japanese Smile :-)



How sweet Japanese woman is! All the possibilities of the race for goodness seem to be concentrated in her. Japanese affection is not uttered in words; it scarcely appears even in the tone of voice; it is chiefly shown in acts of exquisite courtesy and kindness.
My friends are much more dangerous than my enemies. These latter – with infinite subtlety – spin webs to keep me out of places where I hate to go, – and tell stories of me to people whom it would be vanity and vexation to meet; – and they help me so much by their unconscious aid that I almost love them.

Times are not good here. The city is crumbling into ashes. It has been buried under a lava flood of taxes and frauds and maladministrations so that it has become only a study for archaeologists. Its condition is so bad that when I write about it, as I intend to do soon, nobody will believe I am telling the truth. But it is better to live here in sackcloth and ashes than to own the whole state of Ohiο.


Hearn was born in Lefkada (the origin of his middle name), one of the Greek Ionian Islands. He was the son of Sergeant major Charles Bush Hearn (of County Offaly, Ireland) and Rosa Antoniou Kassimati, a Greek woman of noble Cerigote lineage through her father, Anthony Cassimati (Lafcadio Hearn -wikipedia)


......Γεννήθηκε στη Λευκάδα στις 27 Ιουνίου του 1850 από Ελληνίδα μητέρα και πατέρα Ιρλανδό.Δεύτερος γιος του Καρόλου Χερν και της Ρόζας Κασιμάτη. Η μητέρα του ήταν ευγενούς καταγωγής κόρη του Αντωνίου Κασιμάτη από τα Κύθηρα ενώ ο πατέρας του στρατιωτικός χειρουργός στο Βρετανικό Σώμα των Επτανήσων από το Δουβλίνο. Το σπίτι όπου έζησε ο μικρός Λευκάδιος στα Κύθηρα υπάρχει ακόμα........




......Έτσι, σε ηλικία πέντε ετών ο Λευκάδιος Χερν αποχωρίστηκε από τη μητέρα του χωρίς να την δει ποτέ ξανά. Στην ηλικία αυτή αυτή ένιωθε φόβο για τα φαντάσματα και τα στοιχειά. Η θεία του για να τον κάνει να ξεπεράσει τις φοβίες του αυτές τον κλείδωνε στο υπόγειο.......




......Όταν έφτασε σε σχολική ηλικία άρχισε να διαβάζει. Όταν κάποια στιγμή ανακάλυψε ένα βιβλίο για τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό ένιωσε ενθουσιασμένος. Όπως είπε αργότερα ο ίδιος: Εισήλθα στη δική μου αναγέννηση......




.....Υιοθετεί μάλιστα το όνομα της συζύγου του και από Λευκάδιος Χερν ονομάζεται Κοϊζούμι Γιάκουμο. Μαζί της έκανε τέσσερα παιδιά.....

Ο Λευκάδιος Χερν πέθανε στις 26 Σεπτεμβρίου του 1903 ύστερα από πνευμονικό οίδημα. Μία μικρή νεκρική πομπή μετέφερε τη σορό του στον παλιό ναό Κομπουπέρα. Μπροστά υπήρχαν τα βουδιστικά λάβαρα, πίσω δυο μικρά παιδιά που κουβαλούσαν ζωντανά πουλιά σε μικρά κλουβιά που θα το άφηναν ελέυθερα συμβολίζοντας τη φυγή της ψυχής από τα δεσμά της. Ακολουθούσαν τα άτομα που κουβαλούσαν το φέρετρό του, πιο πίσω οι ιερείς με τα κουδουνάκια τους και το φαγητό για το νεκρό, ενώ την πομπή έκλειναν η οικογένεια και οι φίλοι του νεκρού. Στην πλάκα που έστησαν οι φοιτητές του υπήρχε το εξής κείμενο: Στον Λευκάδιο Χερν, του οποίου η πένα υπήρξε πιο ισχυρή ακόμα και από τη ρομφαία του ένδοξου έθνους που αγάπησε, έθνους που πιο μεγάλη τιμή του υπήρξε ότι τον δέχτηκε στις αγκάλες του ως πολίτη και του πρόσφερε, αλίμονο, τον τάφο.




4 σχόλια:

dodo είπε...

Ιστορίες παρόμοιες σαν αυτή θα γράφονται πιθανότατα τώρα...

MelidonisM είπε...

Ευχαριστώ για την ιστορία,
της Ιαπωνικής πρεσβείας :)


... σε ένα βιβλίο του Λευκάδιου Χερν που εκδόθηκε το 1897 και βασίζεται σε ένα πραγματικό γεγονός. Πρόκειται για την ιστορία ενός προεστού ενός παραθαλάσσιου χωριού που προτίμησε να θυσιάσει την περιουσία του για να σώσει τους κατοίκους από ένα παλιρροιακό κύμα, το γνωστό τσουνάμι. Η ιστορία αυτή περιέχει σημαντικά διδάγματα για την ανθρώπινη συμπεριφορά, τη σημασία της προσωπικής θυσίας, την προτεραιότητα του συλλογικού καλού έναντι του προσωπικού συμφέροντος, την αποφασιστικότητα κατά την αντιμετώπιση απρόβλεπτ ων κρίσεων και το πνεύμα αλληλοβοηθείας στις παραδοσιακές κοινότητες.

Ο Χερν εκτιμούσε πάντα την τιμιότητα, την απλοϊκότητα, την καλοκαγαθία, τις πατροπαράδοτες δηλαδή αρετές που αναγνώριζε στον ιαπωνικό λαό. Με την προσπάθειά του να συλλέξει λαϊκές ιστορίες και διηγήματα, ο Χερν κατάφερε να διασώσει από σίγουρο χαμό τις λαϊκές παραδόσεις, τα ιστορικά στοιχεία δηλαδή που συνθέτουν τον κοινωνικό ιστό της Ιαπωνίας. Γι'αυτό άλλωστε και η ιστορία αυτή είχε τη θέση της στα αναγνωστικά των σχολείων της Ιαπωνίας.

Εμείς οι Ιάπωνες οφείλουμε πολλά σ'αυτόν τον Ελληνο-Ιρλανδό συγγραφέα που μας δίδαξε τόσο πολλά και επέτρεψε στον Δυτικό κόσμο να γνωρίσει την Ιαπωνία.

:)

Και τώρα το μυαλό μου είναι κοντά
στους πυρηνικούς επιστήμονες και την
Παγκόσμια Αγορά Ενέργειας...
...θα θυσιάσουν στα Μεγαλόπνοα Σχέδια ή
θα σκαρώσουν Πράσινη Προπαίδεια?

scalidi είπε...

Μακάρι να βρουν τη δύναμη να ανανήψουν στην Άπω Ανατολή. κι αυτή η φοβερή φιλοσοφία τους της αξιοπρέπειας να τους φωτίσει

Un par de neuronas... είπε...

Hola, compañero!

¡Mira aquí la sonrisa japonesa!

http://www.japonpop.com/2010/06/el-ohaguro-la-belleza-de-los-dientes-negros/

Besito.