Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010

Στο ταξίδι που σε πάει (Παλαμάς)


Ένα απόσπασμα από το μοιρολόι ''Τάφος'' (1898)  του Κωστή Παλαμά για το τετράχρονο γιό του, Άλκη. An extract from the dirge ''Grave'' by Kostis Palamas for his dead 4-year-old son Alkis.


Στο ταξίδι που σε πάει
ο μαύρος καβαλάρης,
κοίταξε απ’ το χέρι του
τίποτε να μην πάρεις.

Κι αν διψάσεις, μην το πιεις
απ’ τον κάτω κόσμο
το νερό της αρνησιάς,
φτωχό κομμένο δυόσμο!

Μην το πιεις, κι ολότελα
κ’ αιώνια μας ξεχάσεις 
βάλε τα σημάδια σου
το δρόμο να μη χάσεις.

Μην το πιεις, κι ολότελα
κ’ αιώνια μας ξεχάσεις 
βάλε τα σημάδια σου
το δρόμο να μη χάσεις,

κι όπως είσαι ανάλαφρο,
μικρό, σα χελιδόνι,
κι άρματα δε σου βροντoύν
παλικαριού στη ζώνη,
κοίταξε και γέλασε
της νύχτας το σουλτάνο,
γλίστρησε σιγά κρυφά
και πέταξ’ εδώ πάνω,

και στο σπίτι τ’ άραχνο
γυρνώντας, ω ακριβέ μας,
γίνε αεροφύσημα
και γλυκοφίλησέ μας!


On the journey on which the Black Horseman takes you, be careful not to accept anything from his hand; ~ And, if you feel thirsty, do not drink the water of oblivion in the world below, my poor plucked spearmint!  ~ Do not drink, lest you forget us fully,
forever; leave marks so as not to lose the way. ~ And, being light and small like a swallow, with no warrior's weapons clashing round your waist ~ See how you can trick the Sultan of the Night; slip away gently, secretly, and fly to us up here; ~ Come back to this empty house, O our precious boy; turn into a breath of wind, and give us a sweet kiss.              (The Penguin book of Greek verse by Constantine A. Trypanis)

1 σχόλιο:

MelidonisM είπε...

(((Άλκης Παλαμάς)))

του Λορέντζου Μαβίλη



Γιατί δεν τον φαντάζεσαι που ανέβη

να ψάλει σ΄ άλλη γη μ΄ αγγέλου λύρα

το τραγούδι, τρισεύγενή σου κλήρα,

που τ΄ άχτια κάθε ζήσης ειρηνεύει;


Σ΄ όλο τ΄άπειρο μ΄ άγιρα βασιλεύει

Μέδουσας κεφαλή πάνοπλη Μοίρα·

στης πίκρας την πεντάμορφη πλημμύρα

μόνη η ομορφιά για λίγο αντιπαλεύει.


Και – ω μυστήριο – καθώς διαβαίνει απ΄ άστρα

σ΄ άστρα φως, ζέστα, δύναμη μαγνήτη,

μες τη μενεξεδένια ουράνια πάστρα


με μάγια της ψυχής, σ΄ άλλον πλανήτη

να κατεβαίνει φεγγαροστάλαχτ΄ είδα

(γιατί τον κλαις;) σαν αρμονίας αχτίδα.